Sa ika-250 anibersaryo ng kapanganakan ni Wordsworth, isang pagdiriwang ng taludtod

Si William Wordsworth, na ang ika-250 na kaarawan ay ipinagdiriwang natin ngayong taon, ay nagbago ng ating konsepto ng tula nang magsimula siyang magsulat gamit ang wika ng mga ordinaryong lalaki at babae. Halimbawa, sa kanyang Ode: Intimations of Immortality from Recollections of Early Childhood, sinabi niya, Ang aming kapanganakan ay isang pagtulog lamang at isang paglimot. Ano ang maaaring maging mas malinaw o mas simple? Ngunit ang assertion ay theologically mapangahas. Ipinagtanggol ni Wordsworth na ang ating mga kaluluwa ay umiral na bago ang ating mga katawan, kung kaya't nagmula tayo sa mga ulap ng kaluwalhatian/ Mula sa Diyos, na ating tahanan. Naku, habang tumatanda tayo, pinawi ng abala ng mundo ang pag-alala sa ating pinagmulang selestiyal. Where is fled the visionary gleam?/ Nasaan na ngayon, ang kaluwalhatian at ang pangarap?

Sa mga araw na ito, ang Wordsworth ay karaniwang nakakakuha ng masamang press dahil siya ay lumago nang husto at kumbensyonal habang siya ay tumatanda. Ngunit sa taong ito ng anibersaryo ng kanyang kapanganakan, dapat nating parangalan ang kanyang nakasisilaw na tagumpay ng kabataan, na tinatawag ni Seamus Heaney — sa kanyang pagpapakilala sa kamakailang Folio Society na edisyon ng Wordsworth. Mga Piling Tula — ang pinakamalaki at pinakaligtas na itinatag sa kanon ng katutubong tulang Ingles mula noong Milton.

Ang pinaka-ambisyosong gawain ni Wordsworth ay ang kanyang autobiographical epic, Ang Prelude . Sa Growth of a Poet’s Mind na ito ay naalala niya ang kanyang pagkabata at kabataan, kabilang ang isang paninirahan sa Paris sa panahon ng pag-asa, mga unang araw ng Rebolusyong Pranses: Ang kaligayahan ay sa bukang-liwayway na nabubuhay/ Ngunit ang pagiging bata ay napakalangit! Kasama sa langit na iyon ang isang madamdaming pag-iibigan (at isang anak sa labas), gaya ng ipinaalala sa atin sa dalubhasa at napakaraming nababasa ni Stephen Gill William Wordsworth: Isang Buhay , available na ngayon sa isang amplified na pangalawang edisyon.

Noong sobra sa akin ang mundo, narito ang nabasa ko para sa ilang R&R

kung paano makakuha ng mas makapal na buhok sa mukha

Sa American poetry, ang ating Wordsworth ay si Walt Whitman, na Dahon ng Damo upended 19th-century literary gentility na may barbaric yawp narinig sa buong mundo: I celebrate myself . . . Ako ay malaki, naglalaman ako ng maraming tao. Ang batang hotshot na iyon ay marangyang ipinagdiriwang Makata ng Katawan: Walt Whitman ng New York , isang katalogo ng eksibisyon ng Grolier Club ni Susan Jaffe Tane at Karen Karbiener batay sa nakamamanghang koleksyon ni Tane ng mga aklat, larawan, manuskrito at ephemera ng Whitmanian.

Ngunit kumusta ang huli na Whitman, ang Mabuting Gray na Makata ng Camden, New Jersey? Simula noong 1888, hinangad ng kanyang fannish admirer na si Horace Traubel na gunitain hangga't maaari ang pang-araw-araw na gawain at pag-uusap ng matanda. Tulad ng alam ko, ang siyam na volume ng With Walt Whitman sa Camden ay maaaring mahirap i-assemble, kaya ang pagpili ni Brenda Wineapple, Nagsalita si Walt Whitman: Ang Kanyang Mga Huling Kaisipan sa Buhay, Pagsulat, Espirituwalidad, at Pangako ng Amerika , tumutugon sa isang tunay na pangangailangan. Gayunpaman, hindi maiiwasang hindi maiiwasan ng kanyang Whitman sampler ang biographical at contextual richness ng orihinal ni Traubel. Gaya ng binigyang-diin mismo ng American icon na ito sa isa sa mga sipi na pinili ng Wineapple, hindi ako dapat kilalanin bilang isang piraso ng isang bagay, ngunit bilang isang kabuuan.

pinakamahusay na mga tatak ng relo sa mundo

Sa isang medyo kakaibang icon, ang T.S. Minsang ipinahayag ni Eliot na si Paul Valéry ay mananatiling kinatawan ng makata. . . ng unang kalahati ng ikadalawampu siglo — hindi Yeats, hindi Rilke, hindi sinuman. Totoo man o hindi, ang Pranses ay hindi gaanong nagbabasa sa Ingles, at maaari lamang umasa na ang mga pagsasalin ni Nathaniel Rudavsky-Brody sa Ang Ideya ng Pagganap: Ang Tula at Prosa ni Paul Valéry ay makakatulong sa pagbabago nito.

Sa madaling sabi, ang mga tula ni Valéry ay mahirap unawain. Tulad ng ipinapakita ng kanyang malalaking kuwaderno, nagtataglay siya ng mala-Leonardo da Vinci na lawak ng mga interes at isang pangunahing kinahuhumalingan: Paano gumagana ang isip? Hindi kataka-taka, kung gayon, ang isang pangunahing gawain tulad ng Ang Batang Kapalaran (The Young Fate) ay sumusubok na kopyahin ang paggalaw at paglalaro ng kamalayan. Bagama't napakaganda ng verbal texture nito, ang tortured syntax ay nagbibigay ng anumang interpretasyon na pansamantala. Gayunpaman, gumawa si Valéry ng mga tula na mas madaling makuha, lalo na ang katangi-tanging La Dormeuse (The Sleeper) at Le Cimetière Marin (The Cemetery by the Sea), na pumukaw sa La mer, la mer, toujours recommencée (Ang dagat, ang patuloy na nagsisimulang dagat) at mga kasukdulan sa isang Promethean na pahayag ng pananampalataya: Le vent se lève . . . Il faut tenter de vivre! o, sa English ni Brody, The wind is rises . . . Dapat nating subukang mabuhay!

Sa panahon ng krisis, makakatulong ang tula na ituon ang ating mga takot at gawing musika ang 'ingay'

hindi maglalaro ang google chrome ng mga video sa youtube

Gayunpaman, sa pangkalahatan, maaaring maging pinakakaakit-akit si Valéry bilang isang manunulat ng sanaysay at prosa. Para sa patunay, basahin ang mapangahas na pambungad na talata ng kanyang kuwento Mr. Teste , na sa long-standard translation ni Jackson Mathews ay nagsisimula, Stupidity is not my strong point.

Hindi rin ito ang matibay na punto ni Robert Conquest. Malawak na kilala para sa Ang Great Terror , isang pag-aaral ng mga kalupitan ni Stalin noong 1930s, ang kilalang Sovietologist na ito ay pantay na kinikilala bilang isang makata. Ang kanyang Mga Nakolektang Tula , na in-edit ng kanyang balo, si Elizabeth Conquest, mula sa malambot na liriko ng pag-ibig hanggang sa paminsan-minsang taludtod hanggang sa hindi masisipi at malalaswang limerick. Sagana ang talino at pagiging mapaglaro. Sa This Be the Worse, ang Conquest ay tumugon sa This Be the Verse, ang dating nakakagulat na tula ng kaibigan niyang si Philip Larkin tungkol sa hindi sinasadyang ginawa sa atin ng nanay at tatay natin. Ang pananakop ay nag-aalok ng pinahabang pagtatanggol sa pornograpiya at indibidwal na kalayaan sa pahiya na pinamagatang Literature in Soho. Ang mala-lityang Sa tuwing pumupuna sa isang edad kung saan, bukod sa iba pang mga pagkukulang, ang edukasyon ay naging isang paraan lamang ng pagtatanim ng mga uso. Tulad ng Auden, maaaring i-rework ng Conquest ang halos anumang karanasan sa mahusay at maalalahanin na tula.

Si Auden mismo ay nanindigan na ang isang malinaw na tanda ng isang poetic na bokasyon ay ang pag-ibig sa kalikot sa wika. Wala nang mas isang verbal Heifetz kaysa kay Harry Mathews. Sa kanyang Mga Nakolektang Tula: 1946-2016 , itong nangungunang miyembro ng French Workshop of Potential Literature — na kilala bilang Oulipo — ay hindi lamang nagpapahirap sa syntax, gaya ng ginawa ni Valéry, pinupunit niya mismo ang mga salita. Kunin si Presto, tinatanggap na isang matinding halimbawa. Ang bawat isa sa anim na linya ng anim na saknong nito ay naglalaman ng anim na salita, at ang bawat linya ay nagtatapos sa isa sa mga sumusunod na anim na titik na salita: spares, traces, spread, denial arrest at poster. Higit pa rito, ang lahat ng natitirang salita sa tula ay mga anagram na nabuo mula sa anim na iyon, maliban sa paminsan-minsang pagsingit ng pangngalang Oulipo. Kaya nagsimula si Presto: Sartre rasped, 'Oulipo retops Aldine spares/ Repots Delian tropes, repads spared traces.'

Tula ba talaga ito? Baka, baka hindi. Ngunit ako, para sa isa, mahanap ito ganap na kahanga-hangang.

Michael Dirda nagsusuri ng mga aklat tuwing Huwebes sa Estilo.

Mga tula

Kami ay isang kalahok sa Amazon Services LLC Associates Program, isang affiliate na programa sa advertising na idinisenyo upang magbigay ng paraan para kumita kami ng mga bayarin sa pamamagitan ng pag-link sa Amazon.com at mga kaakibat na site.

gumagana ang detox para sa damo